Iemand iets gunnen is een vorm van liefde maar vaak kijken we vanuit dualiteit.
We vergelijken datgene wat wij hebben met dat wat de ander heeft….We willen meer krijgen dan de ander en gaandeweg nog meer. Het is een focus geworden om zoveel mogelijk geld binnen te halen en mooie, dure spullen te hebben. Zonder dat het voldoening geeft, ja heel even, want kort daarna gaan we weer op zoek naar andere spullen alsof we de leegte in onszelf willen opvullen.
Toch willen we een deel van ons geld ook aan een goed doel geven. Omdat we echt begaan zijn met de ander en we zo proberen te helpen. Of misschien om schuldgevoelens te sussen en onszelf een goed gevoel te geven. Maar we vertrouwen niet meer: een goed doel heeft vaak ook de verkeerde focus nl geld en wat gaat daarvan daadwerkelijk naar de behoeftigen? Aan de ene kant zorgen we voor oorlogen of maken het kapot en aan de andere kant proberen we humaan te zijn en te helpen. Een vicieuze cirkel waar we maar niet uitkomen.
In Europa zijn we meer begaan met gedupeerden met een christelijke achtergrond, daar geven we dan ook meer aan, in moslimlanden is het weer andersom. Daar heb je de dualiteit weer. Het gaat niet meer om de mens maar om politiek, om het bekrachtigen van de scheiding. Het gaat om wij en zij, waarbij ook de wij duaal is, want is het wij Nederlanders of wij die in Nederland wonen? Het is zelden wij de mens.
Hoe zit het dan met de aarde en de dieren die bedreigd worden door mensen? Dat is vaak een ver van ons bed show, we hebben zelf al genoeg problemen of het is te groot om te bevatten. En eigenlijk ook weer niet, want ook hier gaat het om geld, altijd weer dat geld. Want geld is macht en met macht kan je regeren over alles.
Ja, we worden geregeerd ook al voelen we ons relatief vrij en veilig hier in Nederland. En misschien is dat we geregeerd worden dan niet zo erg omdat we daar ook wat voor terugkrijgen.
Maar hoe zou het zijn als de focus is gericht op iets anders dan geld, dus macht, dat de dualiteit nodig heeft?